لابد تاحالا بارها واژه (غیرت)راشنیده اید. نمی دانم چه مفهومی راازاین کلمه چه احساسی به شما دست می دهد .این واژه می تواند معانی ویا بهتر بگوییم کاربردهای مختلفی داشته باشد.غیرت در برابر گناهان ومنکرات:اینکه غیرت انسان به او اجازه ندهد درمحضر خداوند عالم دست به هر کاری بزند وخود رارام شیطان ونفس خود کند،غیرت در برابر وظایف مختلفی که به انسان سپرده می شود:اینکه انسان باید برای به نحو احسن انجام دادن وظایف و مسئولیتهای خودغیرت به خرج دهد،غیرت در برابر دین وارزشهای دینی :اینکه غیرت انسان اجازه ندهد که هر کسی با دین وارزشهای او به سلیقه ودلخواه خود رفتار کند وآنها رازیر پا بگذارد،ویاغیرت در برابر انسان:اینکه غیرت انسان به اواجازه ندهد هر کسی ازراه برسد واورا مسحور وبازیچه خود کندو...
اما بدون شک یکی از اصولی ترین تعارف (غیرت)این است که نتوانیم تحمل کنیم کسی به ناموس ما نگاه نامناسب کند.غیرت این است که با دست خالی جلوی متجاوز باستیم واز هیچ چیز نهراسیم.غیرت این است که مانع رفتار بستگان بدحجاب خود شویم تاهر شخصی به آنهاطمع نکند.والبته غیرت این است که خود نیز به حرام به ناموس مردم نگاه نکنیم.به مجموعه اینها می گویند(غیرت).
خیلی ها خود را غیرتی می دانند ولی در بسیاری از آنها غیرت دیده نمی شود .ما شیعه هستیم وسنگ کسی را به سینه می زنیم که خود،مظهر غیرت خدا بوده وهست،اوکه فرموده:(خدا لعنت کسی که غیرت ندارد.)کمی به خود نگاه کنیم.ماچگونه هستیم؟!آیانشانه های غیرت درما وجود دارد؟آیاما هم نشانه ای از محبوب و امام خود داریم؟دروجود بسیاری از ما غیرت حداقل به شکل انفرادی وجود دارد:مثلا درقبال خود وخانواده مان غیرت داریم.(هرچند بسیاری همین راهم ندارند!!)اماصحبت من درباره بعد دیگر مسئله است.مادرقبال اجتماع چقدر غیرت داریم؟وقتی درکوچه ها وخیابانهای شهر خود قدم می زنیم چگونه نگاه های آلوده وشیطانی بعضی ها را تحمل کنیم؟!چگونه تحمل کنیم هر کسی ازراه می رسد وبه ناموس دیگران (که ناموس مانیز هست)چیزی می گوید؟!چگونه تحمل می کنیم وقتی می بینیم برخی از زنان درخیابان باظاهری غیر اسلامی حاضر می شوند؟چگونه تحمل می کنیم ارزشهای دینی ماکه با خون هزاران جوان شکل گرفته،هرروز کم رنگتر می شود؟آری همه اینها راما تحمل می کنیم:خیلی هم راحت تحمل می کنیم.چقدر زود گذشته خود رافراموش کردیم.چقدرزود صدای گریه یتیمان شهدا را فراموش کردیم. چقدر زود بیتابی های مادران شهدا را که منتظر برگشتن فرزندانشان ازجبهه ها هستند فراموش کردیم.
وای به فردایمان
