بازمانده

مگرهمت فرمانده لشگر نیست.چرابیل به دست مشغول کندن سنگر است.

مگر باکری فرمانده لشگر نیست.چرادر شب تاریک ظرفهای بسیجیان را می شوید.مگرنه این است که چمران می توانست صاحب پست ومقام بالا وثروت فراوان شود،چرا آنقدر به فقیری وفقیران عشق می ورزد و درد را برای خود نعمت قلمداد می کند؟!مگر کلاهدوز وقت اداری نمی شناسد.چراتا نصف شب دست از کار نمی کشد؟!مگر...؟!

وقتی با شوق دیدگانت را در این خاطرات می گردانی ودائما اشک هایت را پاک می کنی تا سیر در ادامه سفر نامه عشاق کنی،چقدر متحول می شوی وچه تصمیماتی برای آینده خویش وچه توبه هایی از گذشته می کنی،چرا؟!مگر اینکه خاطرات زندگی در همین دنیا نیستند/!مگر اروند رود آب روانی پیش نیست؟!مگر دزفول وخرمشهر وآبادان شهرهای بیش نیستند؟!مگر نخلهای سر بریده شلمچه درختانی بیش نیستند؟!وصدها سئوال دیگر که در ذهنت به وجود می آید وجواب آنها را نمی دانی ،فقط می دانی زمانی انسانهای فرشته خوی در این حوالی می زیسته اند وزمانی این خاک شاهد شب های تنهایی رزمنده ای بود،واین حسینیه شاهد عزاداری مخلصانی،اروند اشک دیدگان عاشقان شهادت را با خود می برد نه آب معمولی ،ونخل ها شاهد رزمنده ای که سر به نخل گذارده وچشم به آسمان دوخته وبا دوستی که دیروز شهید شده است،حرف می زند.

خلاصه. خاک همان خاک و آب همان آب وفضا همان فضا بود این پیاله های عاشقان مست هست که آنجا را چنین کرد.اگر فرهنگ نشر خاطرات شهدا در میان ما باشد،چقدر جامعه متنبه خواهد شد.چرا در مجالس وشب نشینی هایمان محفلهایمان را با نور شهدا آرایش نمی دهیم وقتی صحبت از خاطرات شهدا می کنی آیا می توان گفت که روح پرفتوح آنان در مجلس ما حاضر نمی شور ؟!

ومن الله التوفیق